آقای اکبر عبدی

شما یک هنرمندی. هنرمندی که حد اقل برای هم نسل های من در دوران جنگ و دلهره، با نقش آفرینی در نمایش های تلویزیونی برای کودکان و نوجوانان خاطرات شیرین ساختی و به دلهای ماتم زده ی هم میهنانت لبخند هدیه دادی .

 شما را از “محله ی برو بیا” شناختیم، با “باز مدرسه ام دیر شد” دنبالتان کردیم تا به “آدم برفی” رسیدیم . همان فیلمی که در صف دیدن آن، از عوامل چماق به دست ده نمکی کتک خوردیم. باز آمدیم تا شما را با بازی در “اخراجی ها”یی پیدا کردیم .که دست ساخت همان ده نمکی بود. بی پرده بگویم، شما را با تمام چرخش هایتان پی گرفتیم

آقای عبدی

هنرمند به همه تعلق دارد، مرز نمی شناسد. او نقش مهمی در جامعه بازی می کند. نمی گویم وظیفه ی هنرمند روشنگری است اما فرهنگ ساز بودن هنرمندان، بخصوص بازیگران را در یک جامعه نمی توان کتمان کرد و به همین دلیل، آنها انتظاراتی را با خود به همراه می آورند

شما اخیرا در مراسم تجلیل از فرهیختگان و هنرمندان در تالار “وحدت” در میان صحبت هایتان  با استفاده از واژه ی تحقیر آمیز “جود” (جهود)  به جمعیتی از هم میهنانتان آگاهانه یا نا آگاهانه توهین کردید و خاطر بسیاری را آزردید.

می خواستم از شما بپرسم، آیا می دانید فیلم “ای ایران” که شما به خاطر نقش آفرینی در آن خود را لایق سیمرغ بلورین می دانستی ساخته ی یکی از همان هایست که شما با لحن تحقیر آمیز خطابشان کردید؟  آیا خبر دارید فیلم های “اجاره نشین ها” ، از پرفروشترین فیلم های دهه نخست بعد از انقلاب و فیلم “هنرپیشه” از دیگر فیلم های شما از ساخته های همو، “هارون یشایایی” است؟

شما که هنرمندی و احتمالا هنردوست، تا به حال نام مرتضی خان نی داوود،  یونس دردشتی، سلیمان روح افزا، موسی خان کاشی را شنیده اید؟ کسانی که در زنده نگاه داشتن موسیقی اصیل ایرانی نقش مهمی داشتند. نام مشفق همدانی را چه طور؟ می دانستید که آنها هم یهودی اند؟

جناب عبدی، یک عمرهنرمندانه بازی کردید، دمی هم هنرمندانه زندگی کن

فیلم صحبت های اکبر عبدی